ÉénHoorn wil 40-40-20 verdeling om woningnood in Hoorn te keren
HOORN – Een post op Facebook over de woningnood heeft onverwachts veel losgemaakt. Honderden mensen reageerden op het bericht van Hoorns raadslid Robert Vinkenborg (ÉénHoorn), die zijn frustratie uitte na een bezoek aan twee bezichtigingen van sociale huurwoningen in Amsterdam. “Ik kon wel janken,” schreef hij. “Per woning stonden vijftien tot twintig mensen te wachten. Iedereen gunde elkaar die woning. Maar er is er maar één die hem krijgt.”
Team ÉénHoorn rond lijstrekker André van Beusekom
Zijn ervaring is voor velen herkenbaar. En dat is precies het probleem, zegt Vinkenborg: de woningnood is geen abstract getal, maar een optelsom van menselijke drama’s. Jongeren die geen kant op kunnen. Ouderen die vastzitten. Gezinnen die geen bestaan kunnen opbouwen. Alleenstaanden die noodgedwongen bij hun ouders blijven wonen.
‘Lawine aan reacties na Facebookposting’
‘Iedereen stond daar met hoop in de ogen’
De aanleiding voor het bericht is wrang. Vinkenborg ging mee naar twee bezichtigingen om iemand te helpen die al lange tijd op zoek is naar een woning. Wat hij aantrof, raakte hem diep.
“Jonge moeders met kinderen. Dertigers die hun jongerenwoning uit moeten. Mensen die zeggen: ‘Anders kunnen we terug naar onze ouders.’ Iedereen stond daar met hoop in de ogen, maar de meeste weten al: dit wordt ‘m weer niet.”
Dat beeld – twintig mensen per woning, een kwartier de tijd, en maar één die het krijgt – zette iets los. In de uren en dagen erna stroomden de reacties binnen.
“Mijn kind is 37, en woont nog thuis”
“Als ik 75 ben, woont mijn zoon nog steeds bij me in huis,” schrijft iemand. “Dan is hij 37.” Een ander: “Mijn dochter stond 19 jaar ingeschreven. Pas op haar 53e kreeg ze een flatje. Vier mensen waren haar voor, die vielen af – dat was haar geluk.”
Sommige mensen wijken uit naar vakantieparken, sommigen betalen torenhoge huren in de vrije sector. Een vrouw schrijft: “Mijn vriend woont op een recreatiepark omdat hij nergens anders terechtkan.” Een ander: “Ik ben 55+ en wacht al 13 jaar in Hoorn. Ik ben er moe van.”
Verschillende mensen noemen het verdriet dat de situatie veroorzaakt. “Ik ben sprakeloos en kijk met lede ogen toe hoe mijn kinderen geen kant op kunnen,” schrijft een moeder.
▶ “Dit beleid maakt levens kapot”
Vinkenborg noemt de situatie een “grof schandaal.” In zijn ogen is het huidige woningbouwbeleid losgezongen van de werkelijkheid. “We hebben jarenlang gebouwd voor mensen met diepe zakken, voor beleggers, voor dure doelgroepen. Maar niet voor wie het écht nodig heeft.”
Hij wijst op nieuwbouwwijken als Bangert-Oosterpolder, waar slechts 10 procent van de woningen in de sociale sector valt. “Terwijl de wachtlijsten blijven groeien. Dat is hét symbool van wat er misgaat.”
Ook op andere plekken ziet hij gemiste kansen. “Kijk naar de Westerdijk: prachtige woningen, ja, maar op datzelfde stuk grond hadden ook veertig mensen een thuis kunnen vinden. We zijn ruimte aan het verkwisten.”
ÉénHoorn: maak het 40-40-20
ÉénHoorn stelt nu voor om de verdeling in de stad structureel aan te passen. Waar Hoorn nu nog ongeveer 30 procent goedkoop, 30 procent midden en 40 procent duur hanteert, wil de partij naar 40 procent sociale huur, 40 procent middenhuur en 20 procent dure woningen.
“Het is simpel: bouw waar behoefte aan is. Pas dan kunnen we de doorstroming op gang krijgen. Nu zit alles vast.”
Volgens de partij levert de huidige koers te veel dure woningen op die vaak naar Randstedelijke kopers gaan. “Dat drijft de prijzen verder op en maakt het voor mensen uit Hoorn zelf nog lastiger.”
▶ Politieke keuzes, geen natuurwetten
Er zijn ook tegenargumenten. Sommigen wijzen erop dat sociale woningbouw financieel lastig rond te rekenen is. Anderen stellen dat bouwers afhaken als er te weinig aan te verdienen valt.
Maar volgens Vinkenborg is dat een keuze. “Wat wij nu doen, is beleid. Het is geen natuurwet. Je kunt het anders willen. En ja, dat vraagt inzet en prioriteit. Maar het alternatief is dat we over tien jaar nog steeds twintig mensen per woning hebben – en dat accepteren we dan blijkbaar.”
▶ Veel boosheid, ook richting statushouders – en ook weer niet
In de vele reacties komt ook een bekend spanningsveld terug: de toewijzing van woningen aan statushouders. Sommigen reageren boos: “Bij mij in de straat gaan de meeste woningen naar vluchtelingen. Jonge Nederlanders komen niet aan de beurt.”
Maar anderen roepen juist op tot nuance: “We moeten boos zijn op het beleid, niet op andere slachtoffers. Statushouders zijn ook mensen in nood. De woningnood is geen wedstrijdje tussen wie het zieligst is – het is een collectief probleem.”
▶ Mensen willen wél meewerken – maar het mag vaak niet
Opvallend zijn ook de oplossingsgerichte reacties. Mensen opperen meer seniorenwoningen, om doorstroming te stimuleren. Tiny houses. Woningdelen. Gebruik van leegstaande panden. Flexwonen. Modulaire bouw op braakliggende terreinen.
Maar veel initiatieven sneuvelen op regels. “Mensen die willen woningdelen, raken hun AOW of uitkering kwijt,” schrijft iemand. “Bij tiny houses volgt een automatische nee van de gemeente vanwege het bestemmingsplan.” Vinkenborg: “We hebben een systeem gebouwd dat zichzelf in de weg zit.”
▶ Wonen is geen luxe – het is een recht
Wat deze discussie volgens ÉénHoorn vooral aantoont: het woningprobleem is geen abstract beleidsdossier. Het is een crisis met echte mensen, echte gezichten, echte pijn.
“Wonen is geen luxe. Het is een voorwaarde voor alles: voor werk, voor school, voor rust, voor veiligheid. In een rijk land als Nederland mag je van geluk spreken als je een dak boven je hoofd hebt. Maar dat mág geen loterij zijn. Het moet een basisrecht zijn.”
📣 Wat vind jij?
ÉénHoorn wil het voorstel voor 40-40-20 opnieuw op de agenda zetten van de gemeenteraad. De partij roept bewoners op om mee te praten.
👉 Moet Hoorn kiezen voor 40% sociale huur, 40% middenhuur en 20% duur? Of zie jij het anders? Laat je stem horen. Reageer op onze Facebookpagina of stuur ons je verhaal: info@hetbestvoorhoorn.nl